Airco de Havilland D.H 9

To Airco DH.9 ήταν ένα βρετανικό βομβαρδιστικό αεροπλάνο που χρησιμοποιήθηκε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν ένα μονοκινητήριο διπλάνο. Το DH.9 σχεδιάστηκε το 1916 από την de Havilland ως διάδοχος του πολύ επιτυχημένου DH.4. Η σχεδίαση του νέου αεροσκάφους προέβλεπε να έχει τα φτερά και την ουρά του DH.4 και μία νέα άτρακτο. Η νέα σχεδίαση επέτρεπε στο πιλότο  (χειριστή) να καθίσει κοντά  στο  πυροβολητή / παρατηρητή και μακριά από τον κινητήρα και το ρεζερβουάρ καυσίμου. Η άλλη σημαντική αλλαγή από το DH.4 ήταν η επιλογή του πολλά υποσχόμενου νέου κινητήρα BHP / Galloway, που προβλεπότανε να παράγει 300 hp (224 kW) και να δώσει στο νέο αεροσκάφος επαρκή απόδοση για τη μάχη.

Ο κινητήρας του αποδείχθηκε αναξιόπιστος και δεν μπόρεσε να παράσχει την αναμενόμενη δύναμη δίνοντας στο DH.9φτωχότερες επιδόσεις σε σχέση με το αεροσκάφος που είχε ως στόχο να αντικαταστήσει. Αποτλεσμα ήταν να έχουν οι Βρετανοί μεγάλες απώλειες κυρίως στο Δυτικό μέτωπο. Στη συνέχεια, αναπτύχθηκε το DH.9A που είχε ένα πιο ισχυρό και αξιόπιστο αμερικανικό κινητήρα το Liberty L-12.

Η Ελλάδα παρέλαβε τα πρώτα 42 διθέσια βομβαρδιστικά αυτού του τύπου μεταξύ του 1918 - 1920. Προωθούνταν με κινητήρα B.H.P 290 ίππων. Εκτός από τη δυνατότητα μεταφοράς φορτίου βομβών έως 400 λίβρες, τα D.H. 9 ήταν οπλισμένα με δύο πολυβόλα: ένα Vickers εμπρόσθιας βολής για το χειριστή και ένα περιστρεφόμενο Lewis για τον παρατηρητή.

Αξιοποιήθηκαν κατά κόρον στη Μικρασιατική εκστρατεία από τη Ναυτική Αεροπορία. Σύμφωνα με την επίσημη βιβλιογραφία, τουλάχιστον 6 μετατράπηκαν σε υδροπλάνα το 1926 και μικρός αριθμός  αεροσκαφών D.H.9 παρέμεινe σε υπηρεσία μέχρι το 1932 για εκπαιδευτικούς σκοπούς.

Τεχνικά χαρακτηριστικά